اینکه ما به عنوان یک جهادگر، در هر شرایطی خودمان را ملزم به خدمترسانی به طبقات محروم میدانیم، از چه منشأ میگیرد؟ چرا یک نفر باید از خوشی و راحتی زندگی خودش بگذرد و در هوای گرم یا سرد راهی مناطقی کمبرخوردار شود و چند روز بین کسانی که نمیشناسدشان زندگی کند؟
ما جواب این سؤالهایمان را در تفکر مردی یافتیم که با همین مردم پابرهنه، با همین محرومان توانست دنیا را تکان بدهد. او خود را امام کوخنشینان میدانست نه کاخنشینان. صدای او که محرومان را صاحبان اصلی نهضت و کشور میخواند، صدای «وَ نُرِيدُ أَن نَّمُنَّ عَلَى الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الْأَرْضِ» قرآن بود که در جماران میپیچید. حال میخواهیم در این جستار، بیشتر بخوانیم از نظام فکری امام دربارهی جایگاه کوخنشینان و نیز مذمت کاخنشینی.
